Dear all,
This week’s write up can be about only one person. An exemplar human being and THE voice for our generation.
Picked a song that is by no stretch is his best. It is not his most difficult one either. It is not one of those songs rendered with superhuman effort. It is not one that has won him accolades. It is not one immediately thought of when his name is mentioned. It may not be in the list of his timeless classics. But despite all that, we connect to it instantly as easily as to the ones that had the above qualifications. That’s his greatness. Can never imagine “நான் ஆட்டோகாரன்” or “வந்தேன்டா பால்காரன்” songs being such a mass hit without his voice.
His voice and the way he emoted every single syllable made the ordinary look outstanding. He could even emote the empty spaces between the words. Those small punctuations or should I say embellishments made us listen to the intricate details of the song and provided a meaning for the brief silences that separate them. There was a go to song for every mood.
I picked this song because it was not only sung by him but also composed by him. He picked a rare raga for this song – பிலு. He composed it for the movie சிகரம் -signifying humbly to us the heights he reached. A song that I fell in love with the first time I heard.
The song starts with lovely sitar followed by strings and a piano that carry the tempo:
We get the pleasure of seeing and listening to the great man singing. The song starts with a man awaiting the arrival of his love in a flight – Voice emotes his anxiousness to meet her.
வண்ணம் கொண்ட வெண்ணிலவே
வானம் விட்டு வாராயோ!
விண்ணிலே பாதை இல்லை
உன்னை தொட ஏணி இல்லை!
Elegant use of the drums in the interlude changes the mood a bit to the excitement and the happiness that his anticipation brings. Violins balance the elation and conveys the reality of the wait and the throb her separation brings.
The Charanam carries the thoughts forward:
Listen carefully to how it is rendered by the genius. First line reasonably flat. Second line a slight stretch of the words “ஈரம் இல்லை”. Now the third sentence is almost a mini cry and the last just sung in despair. If this was not enough to make us feel the pain, he repeats the lines – this time accentuating every syllable with his trademark bhavam. When he repeats
“சொந்தத்தில் பாஷை இல்லை!” a second time he lets out a subtle but a bigger cry than before. Details so minute yet flawless.
பக்கத்தில் நீயும் இல்லை!
பார்வையில் ஈரம் இல்லை!
சொந்தத்தில் பாஷை இல்லை!
சுவாசிக்க ஆசை இல்லை!
In the next few lines his voice soars high smoothly and seamlessly as if he is trying to talk to his love in mid-air only to realise he can’t and hence brings his voice down in disappointment.
கண்டு வந்து சொல்வதற்கு
காற்றுக்கு ஞானம் இல்லை!
நீலத்தை பிரித்துவிட்டால்
வானத்தில் ஏதுமில்லை!
தள்ளி தள்ளி நீ இருந்தால்
சொல்லிக்கொள்ள வாழ்க்கை இல்லை !
Is it possible to chuckle in perfect Sruthi – mid way in a short word, not distort the diction even a tiny bit, end the word and move on to the next word as if nothing was interrupted. He manages to do all that amidst singing the word “சொல்லி”!!!.
The next interlude also have strings that express the crest and trough the eagerness and the aches bring.
நங்கை உந்தன் கூந்தலுக்கு
நட்ச்சத்திர பூ பறித்தேன்!
நங்கை வந்து சேரவில்லை
நட்சத்திரம் வாடுதடி!
கன்னி உன்னை பார்த்திருப்பேன்
கால் கடுக்க காத்திருப்பேன்!
ஜீவன் வந்து சேரும்வரை
தேகம் போல் நான் கிடப்பேன்!
தேவி வந்து சேர்ந்துவிட்டால்
ஆவி கொண்டு நான் நடப்பேன்!
His voice conveys the contrast of lifelessness without her and the relief her arrival brings marvellously.
“ஜீவன் வந்து சேரும்வரை
தேகம் போல் நான் கிடப்பேன்!
தேவி வந்து சேர்ந்துவிட்டால்
ஆவி கொண்டு நான் நடப்பேன்!”
Two successive lines – two extremely contrasting emotions – the legend pulls it off like its child’s play.
Close your eyes and listen – and you can feel the entire gambit of the roller coaster emotions of this song. May be a tear drop would be waiting to be liberated from its agony.
Vairamuthu keeps the lyrics simple and heartfelt. When I first listened to this song wondered how “வெண்ணிலவு” can have colours (வண்ணம் கொண்ட வெண்ணிலவே!).
Now pondering and it all makes perfect sense:
ஆயிரம் நிலவே வா – இளமை
வான் நிலா நிலா அல்ல – காதல்
நந்தா என் நிலா – இனிமை
பாடு நிலாவே – அன்பு
வா வெண்ணிலா – ஆசை
நிலாவே வா – பிரிவின் வலி
இளைய நிலா – குழைவு
நிலவு தூங்கும் நேரம் – தாலாட்டு
ஒரு நிலாவுக்குள் எத்தனை வண்ணங்கள். ஒரே குரலில் பிறந்த வண்ணங்கள்
A plain white moon made colourful by his voice. A kaleidoscope of emotions that are everlasting. We will miss you SPB sir:
வண்ணம் கொண்ட வெண்ணிலவே
வானம் விட்டு வாராயோ!
விண்ணிலே பாதை இல்லை
உன்னை தொட ஏணி இல்லை!
பக்கத்தில் நீயும் இல்லை!
பார்வையில் ஈரம் இல்லை!
சொந்தத்தில் பாஷை இல்லை!
சுவாசிக்க ஆசை இல்லை!
RIP sir.
Recent Comments