எண்ணச்சிதறல்கள் – 65

சிந்தனை வள்ளல்

Dear all,

Even when some one has qualities that are worthy of high and repeated praise, the general human tendency is to be moderate rather than generous in their vocal appreciation. Even when compliments are given in abundance, often times they don’t sound sincere and believable. What if generosity itself is the quality that needs acclamation? Shouldn’t your generosity in admiration and appreciation at least match if not surpass the actual act? In doing so, could one even shower multiple complements without words and ideas that are repetitive? A tough ask for sure.

This is precisely what கண்ணதாசன் does easily in a song for the movie கர்ணன். The song context is that various poets come, praise Karnan and receive their remunerations from the great king – each poet bringing in a different angle to Karnan’s giving nature.

The epitome of selfless giving in Mahabharata was கர்ணன். When a lyricist is tasked with writing a song to highlight and elevate this particular quality of கர்ணன், the words and expressions must be grandiose, new, varied, interesting and easy to understand. Each description of his generosity must be equally lavish and impressive.

Each Charanam of this song exceeds the other in its imagination and richness. The gold standard when talking about “unconditional giving” is always the rain – மழை. It pours over everyone indiscriminately without absolutely getting back anything in return. கண்ணதாசன் starts the song, expressing how even the rain fades before the “unconditional giving” of கர்ணன். Right in the first round, you beat the defending champion – marking your prowess!!!! – that’s the idea.

“மழை கொடுக்கும் கொடையுமொரு
இரண்டு மாதம்ம்ம் ம்ம் ம்ம்
(The generosity of rain is only for two months)
வயல் கொடுக்கும் கொடையுமொரு
மூன்று மாதம்ம்ம் ம்ம் ம்ம்
(The generosity of the fields is for only 3 months)
பசு வழங்கும் கொடையுமொரு
நான்கு மாதம்ம்ம் ம்ம் ம்ம்
(The cow gives milk to the world selflessly for only 4 months)
பார்த்திபனாம் கர்ணனுக்கோ
நாளும் மாதம்..
பார்த்திபனாம் கர்ணனுக்கோ
நாளும் மாதம்
(Karnan’s generosity happens everyday and is forever!!!)

Now in the next Charanam, கண்ணதாசன் elaborates on another theme to convey the magnanimity of கர்ணன்.
“நாணிச் சிவந்தன
மாதரார் கண்கள்
(The eyes of the women folk are red due to their inherent shyness)
நாடு தோறும் நடந்து சிவந்தன
பாவலர் கால்கள்
(Poets’ feet are red because of their walk across the entire kingdom)
நற்பொருளை தேடிச் சிவந்தன
ஞானியர் நெஞ்சம்ம்ம்..ம்ம்ம்
(In search of salvation the heart of sages are always enlightened)
தினம் கொடுத்து
தேய்ந்து சிவந்தது
கர்ண மாமன்னன் திருக்கரமே
( Karnan is one step above even here. Not only did his hands redden but also hadi worn out (“தேய்ந்து சிவந்தது”)due to his inherent nature of giving endlessly everyday!!)

Now comes the next poet:

When one gives, however the good intent may be, it is inevitable that some part of the dignity of the person receiving is dented in some form or the other. To give without affecting the dignity of the fellow human defines the highest form of giving. See how elegantly கண்ணதாசன் puts this point across:
“மன்னவர் பொருள்களை
கை கொண்டு நீட்டுவார்
மற்றவர் பணிந்து கொள்வார்
மாமன்னன் கர்ணனோ
தன் கரம் நீட்டுவார்
மற்றவர் எடுத்துக் கொள்வார்
வலது கை கொடுப்பதை
இடது கை அறியாமல்
வைத்தவன் கர்ண வீரன்
வறுமைக்கு வறுமையை
வைத்ததோர் மாமன்னன்
வாழ்கவே வாழ்க வாழ்க”

The last Charanam highlights how கர்ணன் gives away stuff even without a moment of thought or hesitation.
“என்ன கொடுப்பான்
எவை கொடுப்பான்
என்றிவர்கள் எண்ணும் முன்னே
பொன்னும் கொடுப்பான்
பொருள் கொடுப்பான்
போதாது போதாது என்றால்
இன்னும் கொடுப்பான்
இவையும் குறைவென்றால்
எங்கள் கர்ணன்
தன்னைக் கொடுப்பான்
தன் உயிரும்தான் கொடுப்பான்
தயாநிதியே”

The last lines “தன்னைக் கொடுப்பான்
தன் உயிரும்தான் கொடுப்பான்” become prophetic in the context of this movie.

The grand set, Sivaji acting, MSV orchestration and four different singers singing each of the Charanams make this song a real classic.

கண்ணதாசன் எண்ணமும் எழுத்தும் அரிய செல்வங்கள்
அள்ளி அள்ளி கொடுத்த சிந்தனை வள்ளல் அவன்!!!!