The various dimensions of love – Part IV- Exultation

Dear all,

This week picked a பாரதி song that is lighter yet equally melodious in tune and potent in impact compared to the last one.

In this song பாரதி looks at கண்ணம்மா as his equal and composes this song imagining spending a pleasant time with her. He enjoys her company and feels elevated because of her love. In this happy mood he expresses the intensity of his love by his powerful words and strong adjectives.

The song is from the movie “கப்பலோட்டிய தமிழன்” – a classic composition by G. Ramanathan and mellifluous singing by P.B.Srinivas and P. Suseela. Pay attention to every humming – it feels like the gentle wave of breeze – soothing and delightful.

பாரதி starts this song with a unique phrase that still awes and intrigues most readers.

“காற்று வெளியிடைக் கண்ணம்மா,
நின்றன் காதலை யெண்ணிக் களிக்கின்றேன்”

There have been several views on how the phrase “காற்று வெளியிடை” has been split and in turn provides for multitude of interpretations. The most generic interpretation for “காற்று வெளியிடை” is “in this breezy expanse” and seems very logical and appropriate considering the context. Some argue that since பாரதி had split it as “காற்று வெளியிடை” and not “காற்றுவெளி இடை”, he must mean something else. It could imply their physical or mental closeness – the distance between them allows only for breath and air to pass through. Alternately, since பாரதி describes Kannamma’s appearance it’s plausible that he used this phrase to describe her slim waist.

If you are still left reeling with the previous line, next lines just leave you astonished:
“அமுதூற்றினை யொத்த இதழ்களும் –
நிலவூறித் ததும்பும் விழிகளும்”

It’s common for a poet to describe a woman’s lips as “honey soaked” or sweet. Bharathi combines two different words to create an effect that has never been perceived ever before or after.
அமுது + ஊற்று = அமுதூற்று (Her lips are a fountain of elixir giving him a feeling of immortality).

நிலவூறித் ததும்பும் விழிகளும் – the moon soaks in her eyes dripping its beauty.

பத்துமாற்றுப்பொன் னொத்தநின் மேனியும் – இந்தவையத்தில் யானுள்ள மட்டிலும் –
எனைவேற்று நினைவின்றித் தேற்றியே – இங்கோர்விண்ணவ னாகப் புரியுமே!

( “ எனைவேற்று நினைவின்றித் தேற்றியே” – Her physical beauty occupies all his thoughts preventing the intrusion of any other, emboldening him).

(“இங்கோர் விண்ணவ னாகப் புரியுமே!”
Makes him feel like a heavenly person here in this earth itself!!!- aah! the feeling of elation and strength expressed in the highest order).

“நீயென தின்னுயிர் கண்ணம்மா!
எந்தநேரமும் நின்றனைப் போற்றுவேன்
துயர்போயின, போயின துன்பங்கள்
நினைப்பொன்னெனக் கொண்ட பொழுதிலே”

Another interesting line (“துயர்
போயின, போயின துன்பங்கள்” – why does பாரதி repeat துயர் and துன்பங்கள்? Are they the same? Not really – துயர் is grief/ pain; துன்பங்கள் is “adversities”. One can be pained by an adversity or can cope and move on. Here பாரதி feels neither, the moment he indulges in her thought.

என்றன் வாயினி லேயமு தூறுதே –
கண்ணம் மாவென்ற பேர்சொல்லும் போதிலே

Bharathi finishes strong by making கண்ணம்மா his everything:
உயிர்த்தீயினிலே வளர் சோதியே
என்றன் சிந்தனையே, என்றன் சித்தமே!
(The light that glows from within the fire of my soul
My thoughts and my desire)

The song leaves you wondering how on earth could someone feel and express love so deeply.

மகா கவி; சாகா கவிகள்.